I Tajemnica światła - Chrzest Pana Jezusa w Jordanie
Kończy się ukryte życie Jezusa. Odtąd nie należy On juz tylko do Matki. Wychodząc z wód Jordanu, rozpoczyna misję Mesjasza. Jan Chrzciciel mówi o Nim: Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata(J 1,29). Bóg Ojciec publicznie przyznaje się do Niego i osobiście potwierdza Jego tożsamość, mówiąc: Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie (Mk 1,11). Jezus już tutaj bierze na swoje barki ciężar grzechu i poprzez rany swej Męki na krzyżu będzie niósł aż do śmierci. Już tutaj zaczyna spowiedź z grzechów całej ludzkości tak, jak gdyby to były Jego własne grzechy. Identyfikując się z nimi doświadcza naszej nędzy jak swojej własnej.
Jezus Chrystus pojawia się obok człowieka tak blisko, że - podobnie jak w tłumie oczekującym na chrzest - może pozostać nierozpoznany. Możemy nawet nie zauważyć, że Jezus jest dla nas Bożym darem.
Jezus Chrystus pojawia się obok człowieka tak blisko, że - podobnie jak w tłumie oczekującym na chrzest - może pozostać nierozpoznany. Możemy nawet nie zauważyć, że Jezus jest dla nas Bożym darem.
II Tajemnica śwaitła - Objawienie się Pana Jezusa na weselu w Kanie
Maryja, Matka Jezusa, troszczy sie nawet o weselną ucztę tych, którzy zaprosili na swoje gody
jej Syna. To Ona, dojrzawszy potrzebę, organizuje pomoc. Zaistniały tu cud otwiera serca uczniów na Boga i Jego dobroć. Uświadamia im, że dla Jezusa ważna jest nawet radość bawiących się
na weselu gości. Przyjmując zaproszenie na gody, Jezus przede wszystkim uczcił zaślubiny mężczyzny i kobiety. Potwierdził że małżeństwo jest czymś pięknym, chcianym i błogosławionym przez Stwórcę.
Obecny wśród nas Chrystus może powtórzyć cud z Kany, na każdym etapie trwania małżeństwa. Wystarczy Go zaprosić i poprosić. Może On wodę rutyny, oziębłości, nudy przemienić w wino miłości, serdeczności, czułości i obdarować nas takim darem.
III Tajemnica śwaitła - Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia
Ojciec wciąż szuka swego dziecka choćby ono samo czuło sie zagubione i chodziło złymi drogami. To wychodzenie bogatego w miłosierdzie Boga naprzeciw ludzkości nosi w historii zbawienia imię Jezusa Chrystusa. Chrystus staje obok człowieka bez względu na to, czy nazywa się on Adam, Kain, Cham czy Judasz, a może Mateusz, Bartek czy Sylwia. Ojciec ofiarowuje własnego Syna nie tylko z tego powodu, że człowiek jest biedny i ślepy, nagi i grzeszny, ale ze względu na to, że bezgranicznie go kocha. Druga Osoba Przenajświętszej Trójcy staje obok nas
i daruje nam swojego Ojca, swoją Matkę, Ducha Pocieszyciela, darzy nas dosłownie wszystkim.
Ode mnie jednak zależy, czy ja sam hojnie obdarowującemu mnie Chrystusowi uwierzę i czy
Mu zaufam. Czy przyjmę Jego dar.
IV Tajemnica światła - Przemienienie na górze Tabor
Trzej Apostołowie doświadczyli na Taborze tajemnicy istnienia nieba. Doświadczyli
szczęścia, które przeraża, i radości, która zapiera dech. Zaureczeni Odkupicielem, słyszą
głos Ojca i wchodzą w obłok, będący znakiem obecności samego Boga. Scenerią wydarzenia
jest obłok, blask i głos, zachwyt, upadek na twarz i dzwoniące w trwodze zęby. To "odsłonięcie twarzy" było darem Przyjaciela dla Apostołów - darem na drogę do Kalwarii. Zauroczenie pięknem Odkupiciela może, a nawet powinno, pojawić się w życiu osób wierzących.
To także dar Przyjaciela dla nas, ludzi, na trudne nieraz drogi i ścieżki naszego życia.
Przyjąć ten dar to znaczy utkwić swój wzrok w obliczu Chrystusa. Wówczas można doświadczać miłości Ojca i cieszyć się radością Ducha Świętego.
V Tajemnica światła - Ustanowienie Eucharystii
To, co w Kosciele jest najcenniejsze - Eucharystia - jest darem samego Pana Boga, darem Jego miłości. Wypowiedziane na kilka godzin przed śmiercią Chrystusa słowa Bierzcie
i jedzcie..., Bierzcie i pijcie... są świadectwem miłości aż do końca (J 13,50). Jezus zaprasza
nas wszystkich pod swój krzyż, byśmy dotknęli Jego Ciała, Jego Krwi i Jego Miłości. Daje samego siebie, by człowiek mógł dojść do szczęścia na własnych nogach. Daje obficie każdemu, kto chce, ile chce i kiedy chce.
Ten dar wprowadza w zakłopotanie, szokuje, zawstydza. Jednak z Chrystusem łatwiej jest człowiekowi dźwigać swoje własne, często poplątane, czasami aż do bólu przykre życie.
